Η ταπητουργία υπήρξε μια από τις βασικές βιοτεχνικές ασχολίες των κατοίκων της Μικράς Ασίας αρχικά για τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, αλλά και για κάποιους χριστιανούς. Μετά το 1860 η αυξημένη ζήτηση χαλιών στις αγορές της Ευρώπης και της Αμερικής αλλά και οι μεταρρυθμίσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Τανζιμάτ), έκαναν όλο και περισσότερους χριστιανούς να στραφούν στην επικερδή, πλέον, αυτή δραστηριότητα. Δημιούργησαν εμπορικούς οίκους που εξήγαν τα χαλιά που ύφαιναν οι γυναίκες σε βιοτεχνίες ή και οικοτεχνίες, στα Κούλα, τα Μύλασα, την Περγαμο, τη Σπάρτη Πισιδίας. Τις γνώσεις τους στην ταπητουργία και την υφαντουργία οι πρόσφυγες τη μετέφεραν και στις νέες πατρίδες μετά το 1922. Η ανάπτυξη της ταπητουργίας στην Ελλάδα ήταν ένας τρόπος γρήγορης επαγγελματικής αποκατάστασης, ιδιαίτερα των γυναικών, και χαρακτηρίστηκε ως μικρό θαύμα, καθώς έδωσε ώθηση στο ελληνικό εξαγωγικό εμπόριο. Στο Βύρωνα κτίστηκε διώροφο ταπητουργείο από πρόσφυγες της Σπάρτης Πισιδίας. Ως αρχικός ιδρυτής αναφέρεται ο γνωστός Σπαρταλής ταπητουργός Καχραμάνογλου, στη συνέχεια όμως το ταπητουργείο
πέρασε στην οικογένεια Μωράλογλου. Εκεί βρήκαν εργασία πολλές προσφυγοπούλες. Μεταπολεμικά λειτούργησε κυρίως ως χώρος επισκευής και καθαρισμού χαλιών. Σήμερα ο χώρος του τελευταίου ορόφου ανήκει στο Δήμο Βύρωνα, γνωστό ως "Στέκι".